Wat voel ik me dankbaar als ouders die met hun kind bij me komen, de tijd en aandacht nemen om met hun kinderen in gesprek te gaan.
Als ze bij mij komen ligt het accent op luisteren naar elkaar. En oh, wat is dat moeilijk. Toch kan het niet anders als ze bij mij zijn, want niemand mag op elkaar reageren.
Ouders zijn soms verwonderd, maar ook weleens verbaasd over wat er in hun kind leeft. Ook genieten ze ervan dat hun kinderen zo open zijn als ik hen uitnodig iets te vertellen. Ouders ontdekken elkaar en hun kinderen opnieuw.
Natuurlijk gebeurt het ook wel dat een kind zijn handen voor zijn ogen houdt en het lang volhoudt om geen contact te maken. Ook dat is okee. Als kinderen voelen dat alles er mag zijn, komt er soms een moment dat ze gaan huilen en een zakdoek nodig hebben, waar ze hun handen voor nodig hebben. Ze laten zich dan zien, letterlijk en figuurlijk.
Het valt mij op hoe lastig kinderen het vinden om te huilen. Er zit zoveel schaamte op huilen……. Dat doet mij verdriet, maar ik begrijp het ook zo goed. Huilen wordt in onze maatschappij eerder weggewuifd dan aangemoedigd.
Ouders vinden het soms moeilijk om de pijn van hun kinderen te zien. Ik had dat zelf ook. Ik wilde dat mijn kind vrolijk was, waardoor ik niet echt bij hem kon zijn.
Hieronder kun je mijn podcast: ‘oma, ik ben niet meer verdrietig beluisteren:
https://open.spotify.com/show/1ab4LegVmvI8xG431jb7hv
Ik ben van mening dat als kinderen hun tranen uiten bij hun ouders, zij hen daarmee het grootste geschenk geven: ‘ik vertrouw jou en ik wil me aan je laten zien, ik voel me veilig bij jou’.
Wil je weten wat de 6 stappen zijn van empathisch luisteren download dan gratis mijn e-book: Zie hoe mooi ik ben:
Je vindt de 6 stappen in hoofdstuk 3.
Veel lees- en oefenplezier.
