Je bent nooit de oorzaak van de psychologische pijn van de ander!!
Een aantal jaren geleden mocht ik een workshop Geweldloze Communicatie geven aan studenten van het HBO. De workshop ging onder andere over Jakhals- en Giraffentaal. Als je jakhalsboodschappen geeft oordeel je, geef je anderen de schuld van hoe jij je voelt, plaats je mensen in hokjes, val je aan of ga je in de verdediging. Bij giraffenboodschappen spreek je uit wat je voelt en wat je onderliggende behoeften zijn of probeer je te ontdekken wat er in de ander leeft.
Na een praktische oefening met de Jakhals- en Giraffentaal vertelde ik de studenten dat ze nooit de oorzaak zijn van de psychologische pijn van een ander. Eén student reageerde als volgt: ‘nou mevrouw, dat moet je aan mijn vriendin vertellen, zij geeft mij altijd de schuld van hoe zij zich voelt. Dus volgens mij klopt dit niet’.
Toen ik doorvroeg naar zijn gevoelens en behoeften als zijn vriendin hem de schuld gaf van hoe zij zich voelde, zei hij dat hij er moedeloos van werd en ook niet wist of hij met deze relatie door zou willen gaan. Hij werd zelf geraakt door zijn openheid.
Om een voorbeeld te geven zei ik tegen hem: ‘Zeg maar tegen mij dat je mij een slechte docent vindt’, ‘ja maar mevrouw, daar trekt u zich toch niets van aan’. Ik zei: ‘dat klopt en nu zijn we waar ik wil zijn’.
Het raakt mij niet, omdat ik van mezelf vind dat ik een prima docent ben met veel compassie voor mijn studenten. Ik heb dus geen innerlijke criticus die met deze boodschap van jou aan de haal gaat. Ik geef mezelf geen jakhalsboodschap. Als ik dat wel had gedaan, zou de tekst als volgt kunnen zijn:
‘Pfff, hij heeft helemaal gelijk, ik ben ook geen goeie docent, ik voel me onzeker, ik kan ook helemaal niet met jongeren van deze leeftijd omgaan, ik sta niet voor 100% boven de stof, ik moet me beter voorbereiden of ik kan misschien beter iets anders doen, ach ik stop er ook maar mee’.
Al dit soort gedachten zouden mij steeds verder naar beneden trekken en ik zou het contact met de studenten volledig kwijt zijn geraakt.
In mijn boek ‘Zie hoe mooi ik ben’ vind je talloze andere voorbeelden van hoe de innerlijke criticus alle energie uit je kan trekken.
Boodschappen van anderen of gebeurtenissen van buitenaf kunnen wel de aanleiding zijn voor jouw pijn of boosheid, maar dus nooit de oorzaak. Ze triggeren namelijk iets dat al in jou aanwezig is en geven je hiermee dus een kans om de pijn die er al zat te doorvoelen en zo weer een beetje lichter te worden.
Ik heb een podcast gemaakt om je te helpen stil te staan bij je gevoelens en hier de volledige verantwoordelijkheid voor te nemen. (Bron: De kracht van focussen. Auteur: A. Weiser-Cornell.)
De vraag: ‘Hoe kan het dat twee mensen totaal verschillend reageren op dezelfde boodschap?’ of ‘hoe kan het dat de ene docent prima met een leerling door één deur kan en de ander totaal niet?’ bewijst voor mij de uitspraak dat je nooit de oorzaak bent van de psychologische pijn van de ander, maar de ander dus ook niet voor die van jou!
In mijn trainingen leer je dat je ervoor kunt kiezen hoe je op boodschappen reageert. Ik noem deze boodschappen ook wel cadeautjes. Hoe pak je ze uit? Pak je ze uit? Of geef je ze terug?
Als je een boodschap waarin een ander jou veroordeelt uitpakt en hierdoor van slag raakt, ben je dus persoonlijk geraakt en kun je niet meer bij de ander zijn. Dit gebeurde mij regelmatig toen ik voor de klas stond. Leerlingen daagden mij daar enorm in uit. In mijn boek vind je daar talloze voorbeelden van. Soms gaf ik straf (jakhalsboodschap naar buiten), soms gaf ik mezelf er medogenloos van langs (jakhalsboodschap naar binnen).
Ik besefte al gauw dat beide manieren niet werkten en maakte een andere keus. Als ik veel innerlijke ruimte had, was ik empathisch naar de leerling en vroeg hem of haar vanuit welke gevoelens en behoeften deze uitspraak werd gedaan. Ook uitte ik weleens mijn eigen gevoelens van machteloosheid en mijn behoefte aan contact met de leerlingen.
Een giraffeboodschap die je kunt geven als een leerling zegt dat jij een slechte docent bent zou kunnen zijn: ‘Goh, ben je teleurgesteld in mijn lessen? Had je je verheugd op meer praktische oefeningen? Of had je meer willen leren over één specifiek onderwerp?’
Dan had je in gesprek kunnen gaan en van elkaar kunnen leren. Er zou een win-win situatie zijn ontstaan. Dit gun ik iedere docent en iedere student!
Deze manier van met elkaar omgaan, gun ik ieder mens, gun ik onze wereld.
Wat ik vooral in dit artikel wil meegeven, is dat je altijd een keuze hebt in de manier waarop je reageert op een boodschap die misschien niet leuk is om te horen. Weten dat je een keuze hebt, geeft je kracht!
Ik geef nog een paar heel bijzondere voorbeelden in mijn podcast over dit onderwerp.
En als je mijn boek wilt bestellen klik dan op deze link!
Na de zomer heb ik een tweetal workshops gepland. Hier vind je meer informatie.
Veel luisterplezier!
