Hij is 80. Ik ontmoette hem na een theatervoorstelling die ik bezocht in het dorp waar ik op dit moment tijdelijk verblijf. Mijn boek ‘Zie hoe mooi ik ben’ kwam ter sprake. Ik vertelde dat volwassenen en leraren soms dingen tegen kinderen zeggen die ze nooit vergeten en die een negatieve invloed op hun leven kunnen hebben.
Meteen kwam een situatie bij hem naar boven. Hij vertelde dat hij dyslexie had, maar dat daar destijds nog niets over bekend was. Hij werd bestempeld als dom. Als jong kind moest hij een voor hem moeilijk woord op het bord schrijven. Het lukte hem niet. De meester zei: ‘jij bent een minkukel’ en duwde hem aan de kant waardoor hij met zijn achterste in de prullenmand viel. De hele klas moest lachen.
Hoewel hij zei dat hij daar niet veel last van had gehad, zag ik iets anders. Het raakte hem nog en de situatie kwam meteen bij hem naar boven. Zijn vrouw vertelde dat hij zich in zijn leven af en toe minder-waardig had gevoeld.
Zij is 25. Ik ontmoette haar op een zakelijke bijeenkomst. Een prachtige jonge vrouw die zelfverzekerd met haar fotocamera door de ruimte liep. Toen het eten op tafel kwam, belandde ik naast haar en raakten we in gesprek. Toen zij vroeg wat ik deed, vertelde ik dat ik net een boek had gepubliceerd. Zij vroeg: ‘waar gaat het over?’ Ik zei: ‘over hoe leraren met hun leerlingen zouden kunnen communiceren waardoor ze graag in elkaars buurt zijn.’
‘Oh, dat is super goed’ zei ze en ze vertelde dat zij heel ongelukkig was geweest op school. Zij had dyslexie en dyscalculie. Toen ze een jaar of 9 was stierf haar poes en samen met haar gezinsleden legden ze de poes in een mooi versierd doosje. Ze zei toen tegen haar moeder: ‘ik wil ook wel dood en in zo’n mooi doosje liggen, ik vind het leven niet leuk. Op school lukt het me helemaal niet’.
Haar moeder schrok en ontfermde zich over haar dochter. Ze ging met haar allerlei spirituele dingen doen (zoals ze zelf zei) en op zoek naar waar ze wel goed in was. Ook werd hulp gevraagd aan een mevrouw die haar echt zag. En nu gaat het heel goed met deze vrouw. Ze is een succesvolle fotografe en doet het fantastisch.
Twee lieve mensen waar ik mooie ontmoetingen mee had. Ik voel me dankbaar, maar ben me er ook des te meer bewust van dat ik mijn boodschap ‘moet’ blijven herhalen en uitdragen. Mijn boodschap is: ‘Ga respectvol en even-waardig om met kinderen. Je kan een kind maken en breken, soms met één zinnetje. Mocht je je mateloos irriteren aan een kind, besef dan dat dat iets in jou is, wat je nog kan onderzoeken.’
Dat is ook de reden dat ik mijn boek heb gepubliceerd. Het staat vol met ervaringsverhalen en met mijn moeite soms om met leerlingen om te gaan die zich gedroegen op een manier die ik lastig vond. Je kunt hier drie hoofdstukken gratis downloaden.
