Ik heb geen allerbeste vriendin……….
Ze is twaalf en zit in 1 VWO en ik voel me altijd blij als ik haar zie. Ze heeft zo’n mooie serene uitstraling. Ze is het zich niet bewust, maar ze is een dragende kracht in haar klas.
Die les is ze niet zo betrokken als anders en ik voel dat er iets met haar aan de hand is. Ik vraag haar of ze na de les even blijft zitten. Ik zeg: ‘ik weet niet of het klopt, maar is er iets wat je bezighoudt dat je wilt delen?’ Ze kijkt me verbaasd aan……………
`Nou weet u`, zegt ze dan, ´ik voel me een beetje verdrietig en het is misschien vreemd, maar ik hoor er wel bij, maar ook weer niet, niet echt. Op de basisschool waar maar een paar meisjes bij mij in de klas zaten, dacht ik: als ik straks naar het voortgezet onderwijs ga, dan vind ik wel een vriendin die bij me past en nu hoop ik misschien volgend jaar. Soms wou ik dat ik zo’n lacherig meisje kon zijn die niet zoveel nadenkt, maar ja dan zou ik ook niet echt zijn. Ach, misschien is mijn gevoel ook wel overdreven´.
Ze raakt me diep in mijn hart als ze zo openhartig deelt wat er in haar leeft. Wat geeft ze me hiermee een mooi cadeau.
Als ze zegt: ´Misschien is mijn gevoel wel overdreven´, hoor ik dat ze haar gevoelens meteen bagatelliseert.
Het viel mij vaker op bij leerlingen dat ze het lastig vonden om gevoelens uit te spreken, omdat ze er zelf een oordeel op hadden. Ik denk dat ze hiermee boodschappen van volwassenen herhalen: het valt wel wat mee, het ziet er morgen vast weer heel anders uit, je moet ook kijken naar de positieve dingen in je leven of er zijn veel ergere dingen. Ouders en docenten zeggen dit natuurlijk met de beste bedoelingen, maar kunnen een kind hiermee emotioneel in de steek laten.
Mijn leerling heeft daar kennelijk ook ervaring mee, want ze zegt natuurlijk niet voor niets: ‘misschien is mijn gevoel wel overdreven’.
Ik moedig haar aan om haar gevoelens wel uit te spreken.
´Ik weet niet precies wie ik ben´, zegt ze vervolgens, ´maar misschien krijg ik volgend jaar een vriendin of later……´
Aan het eind van ons gesprekje vertel ik haar dat ze op dat moment zelf haar eigen beste vriendin is en dat delen wat op je hart ligt en verdriet uiten, de kunst van het leven is. ‘Als je dat kunt, kom je overal doorheen’, zeg ik. Het lucht haar op. Monter loopt ze het klaslokaal uit.
Ze beseft niet dat ze in de klas een meisje is dat mij in ieder geval herinnert aan mijn missie: leerlingen echt zien. Toen ze deelde raakte ze mij diep. Ik wil zo graag dat docenten en leerkrachten zo naar hun leerlingen kunnen kijken en luisteren.
Vaak hoorde ik van collega’s dat ze daar geen tijd voor hebben, maar dit gesprekje duurde misschien 10 minuutjes en het gaf mij zelf ook zoveel. Het is zo kostbaar als iemand je in vertrouwen neemt.
Ik wil jou als docent ondersteunen in het leren luisteren naar je leerlingen.
Je kan een wereld van verschil maken in hun leven. Hierover lees je in het voorwoord van mijn boek: ‘Zie hoe mooi ik ben’. Je kunt de eerste drie hoofdstukken hier gratis downloaden.
Ik kreeg vorige week een appje van een cursist die werkt bij de kinderopvang. Zij had net mijn boek gelezen.
Hoi Sonja, nog steeds heb ik veel aan je verhalen en je boek! Ik merkte gister weer hoe een kind zich anders kan gedragen als het zich gehoord voelt.
Zo’n appje maakt mij zo blij!
Wil je zelf ervaren hoe het is om echt te luisteren? Kom dan naar mijn workshop Geweldig Communiceren voor mijn docenten op 29 oktober 2022.
Meer opgave en info vind je hier.
Je bent zo welkom!
