Ze komt bij mij voor een sessie. Ze is 16. Af en toe gaat ze door het lint vertelt ze en heeft daar daarna dan zoveel spijt van. Als ik vraag: ‘ben je in jezelf teleurgesteld en zou je willen begrijpen hoe het komt dat je zo verschrikkelijk boos wordt?’, antwoordt ze bevestigend. Als ik doorvraag zegt ze dat ze voelt dat anderen haar dan ‘slecht’ vinden. Dat versterkt haar eigen oordeel over zichzelf dan weer. Ze vindt zichzelf dan namelijk ook heel slecht.
Ik leg haar in eenvoudige bewoordingen uit wat een pijnlichaam is. Ik teken een grote cirkel en zeg dat dat haar lichaam is. Daarin teken ik allerlei rondjes, het één wat groter dan het ander. Ik leg uit dat dat al haar pijn is die zij in haar leven heeft opgelopen. Het verlies van haar huisdier is een grote cirkel, de scheiding van haar ouders ook.
Iemand zei ooit tegen haar: ‘jij bent dik’. Ook dat is een cirkel. Toen ze klein was, raakte ze ooit een knuffel kwijt en haar ouders bagatellisseerden dat. Ook een cirkeltje. En zo ontdekten we heel veel pijnpunten en verliezen die ze in haar jonge leven had geleden.
Ik leg haar uit dat op het moment dat iets in het hier en nu raakt aan de pijn, de boosheid of de frustratie uit het verleden, zij bliksemsnel naar dat pijnpuntje in het verleden gaat en dan reageert met de lading die dat in het verleden voor haar had. Ze snapt het heel goed en als ik zeg dat ze niet slecht is, maar iemand met verdriet door de verliezen die zij heeft geleden, is zij opgelucht. Ze begrijpt zichzelf beter.
Jonge kinderen en jongvolwassenen pakken dit zo snel op.
Al het geweld uit onze wereld ontstaat vanuit pijnlichamen. Alle oordelen die over ons worden geveld, alle boodschappen die niet leuk zijn om te horen, worden gegeven vanuit pijn. Alle echtscheidingen ontstaan door pijnlichamen en het niet bewust zijn daarvan, waardoor gewelddadige communicatie optreedt en de partner de rekening krijgt die eigenlijk voor de ouders bedoeld is.
Miljoenen kinderen lijden onder de pijnlichamen van hun ouders, van hun docenten, van andere volwassenen in hun leven.
Als je als ouder of docent heel fel reageert op iets dat niet in verhouding staat tot de huidige situatie, wees je er dan van bewust dat je pijnlichaam voeding nodig heeft of je zelfs overneemt.
Ik geef mijn cliëntjes een oefening mee waarmee ze al hun gevoelens welkom kunnen heten en erbij kunnen gaan zitten alsof het hun beste vriend(in) is. Hiermee verbreken ze de identificatie ermee en snappen ze dat zij hun gevoelens niet zijn. Ze zijn veel meer dan dat.
Onze podcast ‘Levenskunst voor jongeren’ van deze week gaat over het pijnlichaam. Voor oudere jongeren trouwens ook een aanrader!
https://anchor.fm/manon799/episodes/9–Pijnlichaam–wat-is-dat-e1tr3ed
Veel luisterplezier!