Toen ik vastliep met een klas, ging ik luisteren? Resultaat? win-win-win!
Ik stond net voor de klas. Ik had het nog nooit gedaan, maar ik dacht zeker dat ik het wel kon.
Ik was toch een leuke vrouw die geïnteresseerd was in haar leerlingen, die altijd een goed contact had met jonge mensen en zeer ruimdenkend was? Daarvoor stond ik op de kansel. Als ik sprak in de kerk was iedereen stil. In het klaslokaal was dat totaal anders, dat viel even tegen!
Ik begon met een 5 HAVO klas zonder lesmateriaal en ervaring. Dat was een uitdaging. De les liep niet. Ik kreeg geen contact. Tot ik op een bepaald moment dacht: ‘wat willen zij?’ en vervolgens vroeg ik: ‘wat willen jullie leren?’
De leerlingen kwamen met een aantal opties. Ze wilden onder andere wel graag een keer een topsporter als gastdocent of iemand die verslaafd was geweest aan drugs. Ook wilden ze weleens iemand in de klas die iets speciaals had gedaan in zijn leven. Er kwam een gesprek op gang en het werd een leuke interactieve les. Ik was zo blij dat er contact was!
Ik reed naar huis en plotseling kwam er iemand in mijn gedachten. Iemand die topsporter was geweest en daarna zwaar verslaafd raakte aan drugs: Jan Ykema. Hij won een zilveren olympische medaille en toen hij stopte met schaatsen viel hij in een zwart gat, zoals hij later zelf vertelde.
Mijn man had Jan ooit geïnterviewd en wist waar hij woonde. Ik belde naar het plaatselijke café en vroeg of zij aan het telefoonnummer van Jan konden komen en of ze hem wilden vragen of ze het mochten doorgeven. Ik wachtte vol spanning af. Al na een paar uur kreeg ik zijn nummer. Ik vroeg hem of hij in mijn klassen wilde vertellen over zijn schaatscarrière, maar ook over zijn drugsverslaving.
Hij stemde toe, maar vertelde er ook bij dat zijn concentratie niet optimaal was. Ik zei: ‘dat komt wel goed, ik help je wel’. Verder zei hij dat ik de pers erbij kon uitnodigen. Jan was totaal niet actief nog en wilde wel weer in het nieuws komen. Zo gezegd, zo gedaan.
Bij mijn afscheid als pastor, kreeg ik de Paaskaars van het jaar daarvoor. (Een paaskaars wordt iedere zondag aan het begin van de dienst aangestoken en betekent dat de liefde sterker is dan de dood en dat je altijd opnieuw kunt beginnen.) Ik nam de kaars mee het klaslokaal in en vertelde daar eerst iets over, stak em aan en gaf toen het woord aan Jan. Het werd een bijzondere les. Leerlingen waren geïnteresseerd, maar zelf ook open. De verhalen kwamen los. Jan vertelde over zijn schaatscarrière, maar ook wat drugsgebruik met je hersenen doet en de leerlingen merkten dat ook, omdat hij af en toe de kluts even kwijt was (‘wat zei ik daarnet ook alweer?).
Hij vertelde dat hij levensgevaarlijke capriolen uit had gehaald als hij onder invloed in zijn auto stapte. Zijn jonge zoontje zat soms bij hem in de auto en werd ook aan gevaar blootgesteld. Hij vertelde hoe diep hij zich daarvoor schaamde en liet zijn verdriet hierover zien. Leerlingen werden geraakt en deelden daardoor zelf ook emoties.
Toen de dag voorbij was heb ik de kaars aan Jan gegeven als herinnering aan deze dag. Jan was zo blij dat hij weer iets had betekend in de maatschappij. Het smaakte naar meer en na deze dag ging hij weer dingen oppakken in de maatschappij. Hij werd spreker, schrijver en schaatstrainer. De leerlingen waren ook heel blij met de les en ik? Ik voelde me zo dankbaar voor deze dag. Er was verbinding met de leerlingen waar ik de rest van het jaar profijt van had.
Als je het dus even niet meer weet als docent of aan het begin van het schooljaar meteen contact wilt hebben met je leerlingen, luister dan naar hun behoeften en doe wat je belooft.
In mijn boek ‘Zie hoe mooi ik ben’, hoe werkelijk begrip voor leerlingen alles verandert, staan veel meer van dit soort verhalen. Wil je een kijkje nemen?
Download dan de eerste drie hoofdstukken gratis door op hier te klikken.
